आत्याचा आवाज ऐकून नंदिनी बाहेर आली. आत्या तिला म्हणाली. " नंदिनी... मी आज खूप खुश आहे...तू आमची मान उंचावलीस बघ..."...

प्रकाशराव विचार करतच घरी गेले. शालू ताईंनी रस्त्याने त्यांचे कान भरले ते वेगळेच. शालू ताई आणि प्रकाशरावांनी घरात पाय ठेवलाच...

" हे बघ... आपलं लग्न झालंय हे मला मान्य आहे पण ते कोणत्या परिस्थीती त झालंय हे सुद्धा तुला चांगलेच...

तसे पाहिल्यास दुसऱ्या दिवशी नंदिनीची मांडवपरतनी आणि सत्यनारायण करणे अपेक्षित होते पण नंदिनीच्या माहेराहून तसा काहीच फोन आला नसल्याने सरला...

" पण म्हणून काय एखाद्याच्या वजनावरून किंवा दिसण्यावरून ऐन मंडपात लग्नाला नकार द्यायचा का..?" मुलाची बहीण म्हणाली. " तरीही ती...

नंदिनी या लग्नाला तयार नाही आणि कधी नव्हे ती तिची आई सुद्धा विरोधात उभी आहे त्यामुळे नंदिनीचे लग्न रवीशी लावणे...

" नंदिनीचे लग्न होईल...आजच होईल...ह्याचं मांडवात...पण मुलगा मात्र तो नसेल..." सगळेजण ह्या आवाजाच्या दिशेने पाहायला लागले. तर समोर सरलाताईंचे मिस्टर...

" म्हणजे...तुला काय वाटतं...हे लग्न आता थांबणार का...अजिबात नाही...आजपर्यंत कधी ऐकलंस का नवरदेव वरात घेऊन आल्यावर लग्न तुटलं म्हणून...आजवर कमावलेली...

नंदिनीच्या आईला सुद्धा हा काय प्रकार आहे ते कळत नव्हतं. मुलगा तब्येतीने खूपच बारीक होता. शिवाय तो दारूत आहे हे...

लग्नाचा दिवस उजाडला. प्रकाशराव वधुपिता म्हणून प्रत्येक बारीक सारीक गोष्टींवर नजर ठेवून होते. त्यांच्या एकुलत्या एका मुलीचं नंदिनीचं लग्न होतं....